Was ik maar uit de schaduw van die ellendige struiken, dan kon ik iedere dienaar van Sint Nicolaas tenminste zien eer hij mij op de nek springt.
Van steen tot steen springend bereikte hij ten slotte via de afgebrokkelde bovenkant van een andere muur een nog intact stuk, vanwaar hij over de straat kon uitkijken.
Ik sprong dus de struiken in.