Wortart | Verb |
---|---|
Aussprache | /ɪndyˈserə(n)/ |
Trennung | in·du·ce·ren |
Indikativ | |
---|---|
Präsens | Präterium |
(ik) induceer | (ik) induceerde |
(jij) induceert | (jij) induceerde |
(hij) induceert | (hij) induceerde |
(wij) induceren | (wij) induceerden |
(jullie) induceren | (jullie) induceerden |
(gij) induceert | (gij) induceerdet |
(zij) induceren | (zij) induceerden |
Konjunktiv | |
Präsens | Präterium |
(dat ik) inducere | (dat ik) induceerde |
(dat jij) inducere | (dat jij) induceerde |
(dat hij) inducere | (dat hij) induceerde |
(dat wij) induceren | (dat wij) induceerden |
(dat jullie) induceren | (dat jullie) induceerden |
(dat gij) induceret | (dat gij) induceerdet |
(dat zij) induceren | (dat zij) induceerden |
Imperativ | |
Einzahl/Mehrzahl | Mehrzahl |
induceer | induceert |
Partizipien | |
Präsenspartizip | Perfektpartizip |
inducerend, inducerende | (hebben) geïnduceerd |
Deutsch | induzieren |
---|---|
Englisch | induce |
Esperanto | indukti |
Finnisch | johtaa |
Katalanisch | induir |
Spanisch | inducir |